مراسم بزرگداشت کورش اسدی، داستان نویس مطرح ایرانی، از ساعت ۱۶ پنجشنبه ۸تیرماه با حضور نویسندگان، اهالی فرهنگ و هنر در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

در ابتدای مراسم خانواده این نویسنده فقید، ضمن تشکر از حضور چشمگیر اهالی ادبیات در این مراسم، به ذکر خاطراتی درباره عزیز از دست رفته‌شان پرداختند. شهرزاد اسدی، یگانه فرزند کورش اسدی، داستان کوتاهی قرائت کرد. فرزانه اسدی، خواهر نویسنده، همراه با برادر دیگرش، به ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری وی اشاره و در سوگ او مطالبی توام با ستایش، حسرت و دلتنگی ذکر کردند.

امیرحسین چهلتن، نویسنده هم نسل کورش اسدی، ضمن اشاره‌هایی به نوع حضور، دستاورد، تاثیرگذاری و زیست بزرگانی چون صادق هدایت، غلام حسین ساعدی و… به موضوع سانسور و ممیزی اشاره کرد. پدیده‌ای که در ادوار مختلف گریبان‌گیر نویسندگان ما بوده است.

نویسنده داستان «سپیده دم ایرانی»، در ادامه به برخی از وجوه اسلوب داستان نویسی اسدی اشاراتی داشت و به خانواده و اهالی ادبیات تسلیت گفت.

غلام رضا رضایی، نویسنده و یار دیرین کورش اسدی، متنی در رابطه با رفیق ازدست رفته‌اش قرائت کرد: « کورش نمرده است، زنده است و دارد ما را از لای ملافه‌ای که رویش کشیده‌اند، نگاه می‌کند.» او ضمن اشاره تلویحی به چندوچون مرگ دوستش گفت: «هنوز صحنه مرگش جلوی چشمم است. می‌خواستم خاطراتی نقل کنم، ولی این صحنه نمی‌گذارد چیزی بگویم. نمی‌گذارد از خاطرات کودکی‌اش بگویم.»

فرهاد کشوری و محمدرضا صفدری، که همراه کورش اسدی در جلسات داستان پنج‌شنبه در منزل هوشنگ گلشیری (۶۳ ـ ۶۷) شرکت می‌کرد، از دیگر نویسندگانی بودند که درباره ویژگی‌های نوشتاری و شخصیت اسدی سخنانی ایراد کردند.
همچنین پیام تسلیت بابک تختی، احمد آرام، شیوا ارسطویی و نویسندگانی دیگر در این مراسم قرائت شد. در بخشی از پیام صوتی که در سالن پخش شد، احمد آرام گفت: اندوه ژرفی در تمام کارهای اسدی موج می‌زند. در دیداری که با او داشتم، دریافتم که هیچ فاصله‌ای بین او و شخصیت‌های داستانی‌اش وجود ندارد. ما نویسندگان، همواره با رویای نویسندگان بدرود گفته زندگی می‌کنیم.

بخش دوم این مراسم با پخش ویدئویی از بهنام نوروزی آغاز شد. تصاویری که با صدای داستان خوانی کورش اسدی و قرائت داستان «فرشته نیستم، آدمم» همراه بود.

پس از پخش این تصاویر، امیررضا بیگدلی، داستان نویس، ضمن تاکید بر سخت بودن نوشتن و صحبت کردن درمورد کورش اسدی گفت: «آنکه در چنته چیزی ندارد، دست می‌اندازد تا از بساط دیگران چیزی به دست بیاورد. ولی کورش نه دلال بود و نه چشم به داشته‌های دیگران داشت.» نویسنده کتاب «آن مرد در باران آمد»، همچنین به سرانجام کتاب‌های پیشین اسدی و مجوزنگرفتن آن اشاره کرد و گفت: «جهان جای زیاده خواهان است. ولی سهم تو از کوی سربازان فقط یک پوکه باز است… تو اهل زدوبند نبودی، فقط داستان می‌نوشتی.»

ابراهیم دم شناس، نویسنده جنوبی، ضمن شرح تجربه‌های ارتباطی در چند دیدار با این نویسنده فقید، مطالعه مجدد مقاله گلشیری در مورد علل جوان مرگی دربین اهالی ادبیات را در شرایط این چنینی بسیار راهگشا دانست. دم شناس، در پایان مطالبی در رابطه با نویسندگان مکتب جنوب و نوع روایت رسمی از آن ارائه کرد. همچنین، فریبا وفی، نویسنده رمان تحسین شده «رویای تبت»، در این مراسم گفت: با وجود اینکه خیلی او را نمی‌شناختم، فکر می‌کنم آدم نزدیکی را از دست داده‌ام. تصور می‌کنم ما همه در قبال مرگ او مسئولیم. من هم به نوعی خودم را در مرگ ایشان مسئول می‌دانم.

در پایان این مراسم، روزبه استیفایی، لیلا بابایی و وحید مقدم، به نمایندگی از شاگردان کورش اسدی در سوگ استادشان سخنانی ایراد کردند. ادای دین به استاد، ستایش او، اعتراض به شایعات پس از مرگ، چندوچون تاثیرپذیری از اسدی و ذکر ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی وی، از جمله محورهای صحبت‌های این نویسنده تازه درگذشته در پایان مراسم بزرگداشت وی بود.