در مراسم بزرگداشت بانوی شعر انقلاب مرحومه سپیده کاشانی که روز یکشنبه ۲۷ تیرماه۱۳۹۵ در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد، آقای علیرضا قزوه، شاعر و پژوهشگر معاصر به ایراد سخنرانی پرداخت.

متن سخنرانی ایشان بدین شرح است:

سپیده کاشانی (۱۳۱۵ش-۱۳۷۱ش) از مشهورترین زنان ادیب و شاعر انقلاب اسلامی است که در آغازین سال‌های پیروزی انقلاب اسلامی حضوری و پر رنگ در شعر و ادبیات انقلابی داشت. اگر بخواهیم سه شاعره تأثیرگذار و با تجربه شعر انقلاب را نام ببریم، نام سه شاعره در صدر این عنوان می‌درخشد. پُر افتخارترین نام طاهره صفارزاده است و بعد از ایشان نام سپیده کاشانی و سیمیندخت وحیدی حائز اهمیت است. این هر سه شاعره با تجربه با درک دوران ستم‌شاهی و خلق آثار ادبی ارزشمند در پیش از انقلاب و داشتن موضع انقلابی برای شعر زنان انقلاب مادری کردند و نقش ارزنده‌ای آفریدند. با توجه به رویکرد نوگرایی خانم دکتر طاهره صفارزاده که بیشتر در عرصه شعر سپید و شعر منثور خلق اثر کرده‌اند، بی‌شک پیشگام‌ترین زن شاعر در تمام ادوار ادبیات انقلاب در شعر کلاسیک به خصوص در قالب‌های غزل، مثنوی و سروده‌های انقلابی خانم سرور باکوچی (سپیده کاشانی) است.
بخشی از شعرها و سروده‌های انقلابی خانم سپیده کاشانی از به یاد ماندنی‌ترین شعرهای انقلاب است که عمدتاً محصول سال‌های اولیه انقلاب و دهه شصت است؛ ترانه‌ها و سروده‌هایی چون:

به خون گر کشی خاک من دشمن من          بجوشد گل اندر گل از گلشن من
شکسته سرو باغ آشنایی                             چه سنگین است بار این جدایی
همه کوچه به کوچه هجله هجله                 وطن از خون پاکان گشته دجله…

اگر شعر انقلاب را به سه دهه‌ی دهه شصت، هفتاد و هشتاد تقسیم کنیم، دهه شصت را باید دهه تثبیت ادبیات انقلاب از حیث سبک و محتوا دانست و این دهه نسبت به دهه‌های بعدی از وزن، اعتبار و ارزش بالایی برخودار است و دهه‌ای است که فرم‌گرایان شعر انقلاب به خصوص سبک فردی شعر انقلاب زایش‌های ارجمند خود را در این دهه تجربه کرد. چهره‌هایی چون علی معلم، احمد عزیزی، طاهره صفارزاده، سلمان هراتی و… در این دهه خود را مطرح کردند و آثار ادبی خانم سپیده کاشانی در این دهه به وزن و اعتبار فرمی و محتوایی شعر انقلاب افزود.
آثار ادبی خانم سپیده کاشانی آثاری است که از سلامت زبانی و سلاست و روانی خاصی برخوردار است و از همان آغازین کتابش «پروانه‌های شب» که در سال ۱۳۵۲ ش به چاپ رسید، شاعری موضع‌مند و انقلابی بود که هم اشعارش چه در قالب نیمایی و چه در قالب کلاسیک از سلامت زبانی و فرمی خوبی برخوردار بود و از حیث محتوا یک شاعر هدفمند، اخلاق‌گرا و انقلابی بود و این روند تا آخرین شعرهای این شاعره انقلابی ادامه داشت.