نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
دانشکده معماری دانشکدگان هنرهای زیبای دانشگاه تهران با همکاری سفارت ژاپن در ایران سمپوزیوم بین‌المللی «درباره فضا، آستانگی و ابعاد نهفته در هنر و معماری» را با حضور و سخنرانی رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و جمعی از استادان برجسته هنر و معماری، ۱۹ و ۲۰ شهریورماه ۱۴۰۱ برگزار می‌کند. اهداف این سمپوزیوم عبارتند […]
دانشکده معماری دانشکدگان هنرهای زیبای دانشگاه تهران با همکاری سفارت ژاپن در ایران سمپوزیوم بین‌المللی «درباره فضا، آستانگی و ابعاد نهفته در هنر و معماری» را با حضور و سخنرانی رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و جمعی از استادان برجسته هنر و معماری، ۱۹ و ۲۰ شهریورماه ۱۴۰۱ برگزار می‌کند.
اهداف این سمپوزیوم عبارتند از: تأمل درباره مفاهیم مربوط به فضا، آستانگی و ابعاد نهفته در هنر و معماری، تفکر پیرامون مفهوم «ما»، مکث در زمان یا فاصله و خلأ در فضا در فرهنگ و هنر کشور ژاپن و تفکر پیرامون مفهوم فاصله و خلأ مولد در فرهنگ، هنر و معماری ایران.
این سمپوزیوم با حضور اساتید مختلفی از کشورهای ایران، ژاپن و فرانسه از رشته‌های مختلف مرتبط با هنر، معماری، ادبیات و فلسفه در چهار پنل مختلف اهداف سمپوزیوم را دنبال می‌کند که عبارتند از: پنل ۱: آستانگی و «ما» در معماری و فضا؛ پنل ۲: آستانگی و «ما» در تاریخ و تفکر؛ پنل ۳: آستانگی و«ما»، کانسپت، مفهوم و لغت شناسی و پنل ۴: آستانگی و «ما» در رسانه، نمایش و آیین‌ها
در توضیح این رویداد آمده است: در هنر و معماری ایرانی فضای ما بین بازتاب اندیشه‌های مختلفی در بخش‌ها، عناصر و مفاهیم زیبایی شناسی است. آستانه و درگاه ورود به دنیای درون را ممکن می‌سازد و فضای واسط میان رخدادهای دنیای بیرون با زندگی جاری در دنیای درون است. در طول تاریخ دنیای درون به مثابه پردیس و بهشت همچون مکانی مقدس، گوهر زیبای خود را پنهان می‌کند و در پشت لایه‌های مختلفی از انتقال و حرکت، به تدریج و با گذار از بیرون تا درون آشکار می‌سازد. فضای واسط مرز میان زمین و آسمان را شکل می‌دهد و مکان حضور نور و سایه، تاریکی و روشنایی و رنگ و درخشش است. پرده پوشی و استتار، ابهام و ایهام، فضای تهی و بینابین و لایه‌های مختلفی از گذار از بیرون تا درون واژگانی است که فضای مابین را تعریف می‌کند. بسیاری از عناصر و اجزای هنر و معماری ایران در نقاط انتقال و گذار از فضایی به فضای دیگر و در میان عناصر و اجزاء در تطبیق با شان و ارزش فضا شکل می‌گیرند و به آن معنای متفاوتی می‌بخشند. فاصله در فضای ما بین جایی برای درک عناصر خلق کننده فضا است و در طول تاریخ و فرهنگ ایران به اشکال مختلفی به متن هنر و معماری معنا بخشیده است.
در مطالعه مقایسه‌ای میان این مفهوم با اندیشه‌های شکل دهنده به فضا در مشرق زمین، به مفهوم مشابهی در هنر و معماری ژاپن بر می‌خوریم. «ما» که در زبان ژاپنی یک واژه نگاشت مشابه شعاع نوری است که از میان درگاهی به درون می تابد، اندیشه فضای واسط و تهی میان درون و برون را در خود منعکس می‌کند. «ما» که هم با معنای زمان و هم مکان به کار گرفته می‌شود، به فضای خالی ما بین خطوط، عناصر، بخش‌ها و واژه‌ها ارزش زیبایی شناسی متمایزی می‌بخشد. «ما» یک وقفه در زمان و یک فاصله و تهی در فضا است که به اندازه خود فضا دارای اهمیت در ترکیب‌بندی کلی است.