روز ۱۸ اسفندماه مصادف با ششمین سالگرد درگذشت استاد ایرج افشار است.

یادآوری درگذشت استاد برای آنها که ایشان را از نزدیک می‌شناختند و نیز برای علاقمندان فرهنگ ایرانی که ایشان را فقط از روی آثارشان می‌شناختند همواره اندوهبار است. بزرگترین دلیل این اندوه، مجموعۀ آثار قلمی استاد افشار است که کارنامه‌ای درخشان در زمینۀ پژوهش‌های ایرانشناسی به شمار می‌آید و دست اجل ما را از دیدن کارهای بیشتر ایشان محروم ساخت. آثاری که استاد افشار پدید آوردند هرکدام دارای ویژگی‌هایی هستند که ایشان با پیشینۀ آشنایی با فرهنگ ایرانی، انتشار آنها را ضروری تشخیص داده بودند. بسیاری از این آثار امروزه مورد استفاده و مراجعۀ پژوهشگران است و مایۀ شگفتیست که می‌بینیم استاد افشار در انتشار برخی از متونِ ویژه جزو آغازگران بوده‌اند. این نکته نشان‌دهندۀ آینده‌نگری ایشان است و اینکه چند دهه پیش چگونه به ضرورت تحقیق و انتشار دربارۀ برخی از متون پی بردند.

اما جز آثار مکتوبی که از ایشان بر جای مانده، باید به کوشش‌های بی دریغ ایشان در پشتیبانی از پژوهشگران فرهنگ اسلام و ایران اشاره کرد. هرگاه ایشان درمی‌یافتند که شخصی در این زمینه‌ها سرگرم کار است کوشش می‌کردند تا در حدّ امکان از آن شخص پشتیبانی کنند. این پشتیبانی را ایشان همواره مدّ نظر داشتند. چه در زمانی که در مراکزی چون کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران دارای سمت بودند و چه در سال‌های بعد که از سمت‌های رسمی و دولتی بازنشسته شده بودند امّا با ارتباطاتی که داشتند سعی می‌کردند تا وسایلی را فراهم سازند که کارها پیش برود و پژوهش در زمینۀ فرهنگ ایرانی و اسلامی از رونق نیفتد. روحیه‌ای که نشانگر اوج ایران‌دوستی استاد افشار بود.

این نمونه‌ها و ده‌ها نمونۀ دیگر از زندگی استاد افشار موجب می‌شود تا درگذشت ایشان برای دوستداران فرهنگ اسلامی و ایرانی بعنوان یک ضایعۀ اندوهبار جلوه‌گر شود.