استاد محمدرضا لطفی موسیقیدان، آهنگساز و نوازنده‌ برجسته و پیشکسوت تار، سه تار و کمانچه و از سازندگان مطرح ساز کشور درگذشت

محمدرضا لطفی استاد نوازندگی تار و سه تار و آهنگسازی صاحب سبک در حوزه موسیقی ایران  روز جمعه ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ دار فانی را وداع گفت.

«ایران ای سرای امید / بر بامت سپیده دمید  / بنگر کزین ره پر خون / خورشیدی خجسته رسید» او اشعار ماندگار هوشنگ ابتهاج را به موسیقی بدل کرد تا در «سپیده» را با نوای استاد محمدرضا شجریان برای همیشه در یادها جاودانه کند. محمدرضا لطفی آهنگساز، ردیف دان و نوازنده چیره‌دست بسیاری از سازها از جمله سنتور، چنگ تار، سه تار، کمانچه، نی و پیانو از برجسته ترین اساتید موسیقی ایران زمین و استادِ بسیاری از اساتید جوان موسیقی این مرز بوم بود.
انجمن آثارومفاخر فرهنگی درگذشت هنرمند برجسته و  استاد پیشکسوت موسیقی ایران را به جامعه هنری کشور تسلیت عرض می‌نماید.

زندگینامه

محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در گرگان متولد شد. تحصیلات موسیقی را در هنرستان موسیقی ایران نزد استادانی چون علی اکبر شهنازی و حبیب الله شهبازی فراگرفت. پس از آن به دانشکده موسیقی رفت و محضر استادانی چون نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی را درک کرد. در ۱۸ سالگی (۱۳۴۳)جایزه نخست موسیقیدانان جوان ایران را به دست آورد.
این استاد نوازندگی تار و سه تار در سال ۱۳۵۳ به عضویت گروه علمی دانشکده موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغازکرد. حدود یک سال و نیم مدیر گروه موسیقی دانشکده موسیقی هنرهای زیبای تهران بود. پس از استعفا از این سمت در سال ۱۳۵۴ گروه موسیقی «شیدا» را راه‌اندازی کرد. گروه موسیقی «شیدا» به همراه گروه موسیقی «عارف» به سرپرستی حسین علیزاده در اعتراض به رژیم پهلوی از همکاری با رادیو انصراف دادند و کانون موسیقی «چاووش» را راه انداختد. این کانون پیش از پیروز انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ کار تولید تصنیف‌های انقلابی را آغاز کرد. در این کانون علاوه بر لطفی و علیزاده هنرمندانی چون پرویز مشکاتیان، علی اکبر شکارچی، مجمدرضا شجریان، شهرام ناظری، هوشنگ ایتهاج و … حضور داشتند
بسیاری از کارشناسان موسیقی ایران کانون چاووش را نقطه عطفی در موسیقی ایران می‌دانند و معتقدند که تولیدات این کانون در زمره بهترین آثار موسیقی سنتی ایران قرار دارند . با تعطیلی فعالیت‌های این گروه لطفی هم از ایران رفت و پس از اجرای برنامه در کشورهای ایتالیا، فرانسه و آلمان در آمریکا ساکن شد. او در شهر واشنگتن مرکز فرهنگی و هنری شیدا را بنیان گذاشت و به اجرای برنامه در سطح جهان پرداخت. او در دهه ۸۰ شمسی به ایران بازگشت و کانون شیدا را در تهران راه انداخت. لطفی پس از بازگشت به ایران چند برنامه با همراهی هنرجویانش اجرا کرد.این هنرمند برجسته در ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ درگذشت. آلبوم‌های متعددی از این هنرمند باقی مانده است که از آن جمله  می‌توان به «به یاد عارف» (بیات ترک)، «چهره به چهره» (نوا)، «سپیده» (ماهور)، «چشمه نوش» (راست پنجگاه)، «جان جان» (سه‌گاه)، «معمای هستی» (شور)، «عشق داند» (ابوعطا)، «رمز عشق» (ماهور)، «گریه بید» (سه‌گاه-اصفهان)، «قافله‌سالار» (نوا-راست پنجگاه)، «پرواز عشق» (سه‌گاه-اصفهان)، «خموشانه» (ابوعطا-بیات ترک)، «چهارگاه»، «به یاد درویش خان» (تکنوازی سه‌تار)، «یادواره استاد نورعلی برومند» (گروه همنوازان شیدا، دستگاه شور)، «همیشه در میان» (بداهه نوازی تار و سه‌تار در شور و دشتی)، «بال در بال» (شعر و موسیقی با ه.ا.سایه)، «تنها یک خاطره» (بداهه نوازی تار و سنتور همراه با فرامرز پایور)، «وطنم ایران» (اجرای گروه همنوازان شیدا، ۱۳۸۷) و «ای عاشقان» (اجرای گروه همنوازان شیدا در بیات اصفهان, ۱۳۸۸) اشاره کرد.